Opisy fotogalerii
Wspomnienie o Kol. Tadeuszu Stefańskim
Urodził się 26 października 1930 r. w Warszawie. Jest warszawiakiem od kilku pokoleń. W Warszawie uczęszczał do szkół wszystkich szczebli, uzyskując stopień inżyniera. W Warszawie też przeżył II wojnę światową, a więc i Powstanie Warszawskie w 1944 r., i „wyzwolenie” miasta w 1945 r. W latach 1945-1948, będąc w służbie harcerskiej, uzyskał stopień podharcmistrza. Był szefem sportu i turystyki Hufca Warszawa-Grochów.
W 1955 r. wstąpił do Polskiego Towarzystwa Turystyczno-Krajoznawczego. Założył i był długoletnim prezesem Koła PTTK nr 79 przy Biurze Studiów i Projektów Łączności, w którym przepracował ponad 38 lat, na stanowisku inżyniera-technika jako kierownik Zespołu Projektowego Sieci Telekomunikacyjnych. W 1965 r. uzyskał uprawnienia terenowego przewodnika turystycznego PTTK, a rok później uprawnienia przodownika turystyki narciarskiej PTTK. Od lat 60. do 90. XX w. organizował wycieczki i obozy turystyczne: kajakowe, żeglarskie, górskie, narciarskie, dla szerokich rzesz turystów warszawskich, szczególnie dla dzieci i młodzieży. Pamiętam, jak w latach 70. Tadeusz organizował dla młodzieży obozy narciarskie w Szczyrku, które w ich odczuciu były wspaniałym przeżyciem i głębokim doświadczeniem. Znakomity instruktor narciarstwa, przekazywał swą wiedzę, doświadczenie i głęboką życzliwość, szkolącym się pod Jego kierunkiem, głównie młodym ludziom.
Nie sposób wymienić wszystkie uprawnienia i tytuły Tadeusza, ale są to m.in.: przewodnik terenowy PTTK i pilot wycieczek od 1965 r., przewodnik narciarski PTTK na Tatry, Beskidy i Łysogóry od 1966 r., instruktor narciarski Polskiego Związku Narciarskiego od 1977 r., instruktor przewodnictwa PTTK od 1979 r., Honorowy Przodownik Turystyki Narciarskiej od 1995 r., członek wspierający GOPR od 1980 r., członek wspierający Towarzystwa Ochrony Tatr od 1984 r., członek Stowarzyszenia Instruktorów i Trenerów Narciarstwa od 1995 r. Tadeusz przeszedł do legendy polskiego przewodnictwa turystycznego. Przewodnictwo było Jego pasją, oddaniem i poświęceniem. W 1974 r. został Przewodniczącym Komisji Przewodnickiej Zarządu Głównego PTTK i pełnił ją do 2001 r., czyli przez 27 lat. Był pierwszym Honorowym Przewodniczącym Komisji Przewodnickiej Zarządu Głównego PTTK, godność tą otrzymał w 2001 r. na Krajowej Naradzie Przewodników PTTK w Szczyrku. W czasie swoich kadencji dokształcił prawie 1000 przewodników turystycznych z terenu całej Polski na stopień instruktora przewodnictwa PTTK. Przez cztery kadencje był członkiem Zarządu Głównego PTTK. Od 1997 r. był członkiem władz Zarządu Oddziału Stołecznego PTTK. W latach 1993-2001 był członkiem Kapituły Odznaczeń Zarządu Głównego PTTK. Tadeusz Stefański jest autorem wielu opracowań i publikacji z dziedziny przewodnictwa, turystyki narciarskiej i górskiej, a także materiałów szkoleniowych z tych dziedzin turystyki. Jest również organizatorem seminariów, sesji i narad. W 90-lecie (w 1975 r.) zorganizowanego przewodnictwa turystycznego opracował obszerny materiał poświęcony tej rocznicy jak również na 110 lecie przewodnictwa.
Zyskał niekłamany szacunek szerokich rzesz turystów i krajoznawców nie tylko środowiska warszawskiego, ale całej Polski. Jestem głęboko przekonany, że Tadeusz zrobił ogromnie wiele dla przewodnictwa turystycznego w historii powojennej. Był wyróżniany i odznaczany wieloma odznaczeniami organizacyjnymi, resortowymi i państwowymi. Ich przytaczanie zajęłoby zbyt wiele miejsca. Podam więc tylko kilka: Krzyż Kawalerski Orderu Odznaczenia Polski – w 1997 r., Złoty Medal dla Obronności Kraju – w 1988 r., Złota Odznaka Zasłużony Działacz Turystyki – w 1969 r. i Złota Honorowa Odznaka PTTK. Tadeusz uczestniczył w trzech wyprawach wysokogórskich organizowanych przez GOPR i koła przewodników górskich PTTK w Kaukaz, wchodząc na Elbrus (5642 m n.p.m.). O tych i innych wspomnieniach górskich oraz o pielgrzymkach przewodnickich na Jasną Górę pisał w wydawnictwach „Gościniec PTTK” oraz „W górach”.
ŚP Tadeusz był przez wiele lat także niekwestionowanym autorytetem przewodnictwa turystycznego i ulubionym guru przewodnictwa. Dowodem tego jest uczestnictwo jako juror w konkursach krasomówczych przewodników w Gołubiu-Dobrzyniu i otrzymanie na X Jubileuszowym Rajdzie Przewodników honorowego tytułu „Zbójca Świętokrzyski”, a na XX rajdzie tytułu –„Hetman Wielki Przewodników Polskich”. Wiele kół przewodnickich może poszczycić się tym że ŚP Tadeusz był Honorowym Przewodnikiem tych środowisk przewodnickich, co świadczy o niekwestionowanym autorytecie tej postaci.
Był absolutnie przekonany o ogromnej roli przewodników w turystycznym życiu Polski. Setki z nich nie znał osobiście, ale cenił i lubił. Na spotkaniach różnych gremiów PTTK z ogromną serdecznością wymieniał z imienia i nazwiska te osoby, które pięknie zapisały się w przewodnickiej sadze PTTK. Przypominał ich dokonania społeczne, inicjatywy, sukcesy w konkursach. Wskazywał z charakterystycznym dla niego przekonaniem jak ważna jest praca tych przewodników, którzy szkolą i doskonalą innych, wymyślają nowe inicjatywy. Dowodził dobitnie o znaczącej roli przewodników w kształtowaniu koncepcji programowej PTTK oraz utrzymywaniu dobrych, przyjaznych kontaktów. To wszystko czynił z ujmującym uśmiechem. Tak samo się cieszył ze spotkań w Zakopanem, z odkryć w trakcie przewodnickich rajdów, jak i ze wzbogacania turystycznej oferty jego rodzimej Warszawy. Wzruszał się w kościele Matki Boskiej Wspomożycielki Wiernych na warszawskiej Chomiczówce, na ostatnich pożegnaniach przewodników na cmentarzu i na spacerze z kochanymi, lecz odległymi geograficznie, wnukami.
Tadeusz Stefański nie tylko żył aktywnością innych. Łamów by nie starczyło, aby opisać wszystkie Jego osobiste dokonania. To z jego wrażliwości wyrosły szkolenia przewodników do pracy z osobami niepełnosprawnymi, rajdy przewodnickie. To z jego wyobraźni zrodziło się wiele nowych merytorycznych szkoleń przewodnickich. To wreszcie On ubarwiał nasze spotkania splotem poczucia odpowiedzialności z żartem i anegdotą. Mówił i pisał przepiękną polszczyzną. Uczył życzliwości w stosunku do ludzi. Był skromny i skromność cenił sobie ogromnie. Taki był Tadeusz, bez którego w PTTK byłoby mniej ciekawie, nie tak mądrze i nie tak, jeśli trzeba, wesoło. To za jego czasów inaugurację miały najważniejsze wydarzenia w środowisku przewodnicki, choćby takie jak Rajdy Górskie Przewodników PTTK, Zloty Nizinne Przewodników PTTK czy Ogólnopolska Pielgrzymka Przewodników na Jasną Górę i wiele, wiele innych, których nie sposób tu wymienić z powodu skromności tekstu.
Godności Członka Honorowego PTTK otrzymał po rekomendowaniu Go przez macierzysty Oddział, w którym inż. Tadeusz Stefański jako znakomity działacz był od dziesięcioleci. Godność Członka Honorowego PTTK otrzymał 16 września 2005 r. na Walnym Zjeździe PTTK w Warszawie. W tym samym roku na jubileuszowej sesji z okazji 130-lecia Przewodnictwa Turystycznego otrzymał godność Zasłużony Przewodnik PTTK z legitymacją Nr 1. Uroczystości połączone z Rajdem Górskim Przewodników PTTK odbyły się w Zakopanem
Zmarł 7 października 2015 r. Został pochowany na Cmentarzu Północnym w Warszawie.
Cześć Jego pamięci!
kol. Jerzy Kononowicz, Stołeczny Oddział PTTK im. Aleksandra Janowskiego
W szóstą rocznicę śmierci w kaplicy turystycznej PTTK w kościele Matki Bożej Wspomożycielki Wiernych w Warszawie została odsłonięta tablica upamiętniająca zmarłego Kol. Tadeusza Stefańskiego. Po uroczystości na Cmentarz Północnym zostały złożone kwiaty na Jego grobie.
Zdjęcia: kol. Krzysztof Chudzik, prezes Koła Przewodników Beskidzkich i Terenowych przy Oddziale PTTK w Chrzanowie
